Martijn van IJzendoorn nog lang niet verzadigd
Geplaatst in AD/Haagsche Courant. Foto: www.daam.mn
Met een beker en een diploma in zijn hand en en medaille om z’n hals stond hij op het grote podium in Ulaanbaatar. Nee, er druppelden geen tranen op zijn fel oranje-shirt en het Wilhelmus zong hij niet mee, ook al kent hij de woorden uit zijn hoofd. Dat is niet echt cool voor een jongen van veertien.
Martijn van IJzendoorn keek eens naar rechts waar zijn een jaar jongere landgenoot Jan Groenendijk blij stond te zijn met het zilver en naar links waar de Rus Anton Permyakov een stuk ingetogener het brons koesterde. Maar terwijl de tv-camera’s snorden, applaudisseerden al die toeschouwers in de Mongoolse hoofdstad toch vooral voor hem, de nieuwe wereldkampioen dammen bij de aspiranten.
“Ik word nog steeds beter”
Het was de kers op de taart na een jaar waarin de successen zich aaneen regen: tweede op het NK junioren (16-19 jaar), Nederlands, Europees en wereldkampioen bij de aspiranten en ook nog de titel in zijn leeftijdscategorie op het NK sneldammen.
In Ulaanbaatar vielen twee zaken vooral op: het Westlandse sporttalent-van-het-jaar speelde al heel volwassen, maakte in acht partijen nauwelijks (grote) fouten en liet maar heel weinig liggen. Tevens lijkt hij verlost van het laatste ronde-syndroom dat hem de afgelopen jaren al heel wat ereplaatsen heeft gekost. Op het EK in Tallinn in augustus kon hij zijn zenuwen nog nauwelijks de baas, hield Anton Permyakov op het nippertje op remise en zag tot zijn opluchting hoe de Italiaan Alessio Scaggiante een aantal keren de kans op het kampioenschap verprutste. Afgelopen zaterdag bouwde het Wateringse supertalent echter tegen een Mongoolse middenmoter geduldig zijn voordeel uit en bereikte dankzij een goed berekend offer een gewonnen eindspel. “Ik kon nu mijn nervositeit de baas, ben door en soort grens heengegaan. Dat laatste rondegedoe hebben we nu, hoop ik, wel gehad. Ik speel nu minder krampachtig en met veel meer zelfvertrouwen”.
Het verschil met het EK was dat Martijn van IJzendoorn, na wéér een vliegende start (8 uit 4), alles nu in eigen hand had. Want als hij in het slotakkoord remise had gespeeld was de titel – met miniem verschil – naar Jan Groenendijk gegaan. “Ik was favoriet door het EK en ook op basis van mijn rating. Maar je moet het natuurlijk wel waar maken”.
Boekje van Wiersma
Hij deelde zijn kamer in een vijfsterrenhotel (“Heel veel en heel lekker eten”) met landgenoten Jan Groenendijk en Ali Fthalla maar zag toch kans om op zijn laptop ongezien een openingsvariant voor te bereiden die Groenendijk (“Iedereen gaapte hem daar aan door zijn rode haar”) verraste. Er kwam een zogeheten vertakking van de Valkenburgvariant in de Partie Bonnard (“Had ik uit een boekje van Wiersma”) op het bord, veel spannender en gecompliceerder kan bijna niet. Martijn kwam gewonnen te staan maar koos voor de verkeerde variant en belandde in een slecht macro-eindspel. “Hij sloeg terecht mijn remiseaanbod af, kon winnen door m’n dam af te pakken maar liet – in wederzijdse tijdnood – nu zelf zijn dam van het bord slaan”. Het bleek achteraf een overwinning van cruciaal belang.
Na een reis van bijna achttien uur was hij maandagavond weer terug in Wateringen. Gisteren volgde hij alweer de lessen in 3-atheneum op het Stanislas College in Delft. In het besef dat hij hard op weg lijkt een stabiele topspeler te worden en dat de grenzen van de groei nog lang niet bereikt lijken. “De komende twee jaar ben ik nog steeds aspirant en wil ik proberen al mijn titels te prolongeren. Ik word nog steeds beter”, weet hij ook zelf want hij is qua succes nog lang niet verzadigd. Geen overbodige luxe op weg naar het bereiken van zijn ultieme doel: wereldkampioen worden, maar dan bij de senioren.